O mundo adulto

Seguimos avanzando polo século XXI e as feministas son tanto ou máis necesarias que en séculos pasados. Hoxe os ataques á muller chegan desde moi diversos puntos de vista, e as veces aparecen ocultos tras un velo de aparente igualdade, cando a realidade é que deixa á muller nun segundo plano.

As nenas cando son simplemente nenas disfrutan xogando e os días pasan sen demasiada présa, pero cando desde fóra se lles está a meter présa para que medren adoptan patróns que non son beneficiosos para elas, tomados quizais das mulleres que teñen máis preto, ou do mundo que as rodea, sexa real ou virtual, dando comezo así a unha transformación que non ten fin ata chegar a converterse en adultas moito antes sequera de saber que é o que iso significa. A través de poses, discursos, vestimenta ou complementos camiñan pola vida como mulleres adultas e levan na cabeza a meta de conseguir unha parella canto antes, para ver cumplida unha espectativa que se lle pon desde o momento en que deron os seus primeiros pasos.

Ter parella é incluso máis importante que coñecerse a unha mesma,  incluso máis que estimarse a unha mesma ou que coñecer cales son os nosos intereses, ou tentar mostrar outros estilos de vida de mulleres realizadas que non teñen parella, ou se a teñen non é a súa prioridade.

Este cambio artificial na maneira de entrar na vida adulta fai que moitas mulleres non cheguen nunca a ser conscientes das súas capacidades, ou que non teñan espectativas propias, que non se lancen a emprender unha andadura propia e que do mesmo xeito que apuraron demais para ser adultas, apuren tamén máis da conta para chegar a ser vellas.

Poemas en galego: María Lado

...da muller que foxe dos peitos...

Teño mentiras amarradas á traquea
por iso cuspo en intentos de anorexia.
Teño unha bala proxectada no peito
e bótasme sal na ferida aberta.
Teño medo de que non saibas coser
con teas de viúva negra o meu corpo.
Teño o embigo medrado de medo
para alugarte mellor, se vés de roxo.
Teño cogomelos do pan no útero
teño queixo con furadiños nos pulmóns
teño chícharos insomnes entre as costelas
teño un virus publicitario na autoestima
teño instintos que me psicanalizan
teño sorte...de que me teñas.

Literatura para mulleres?

Pasa o tempo pero hai pequenas cousas inmutables que fan un dano non capaz de contabilizar. Por que non erradicar dunha vez por todas esas pequenas barreiras que seguen a falar do feminino e masculino como contrarios? Por exemplo, por que non deixar de  diferencias entre literatura para mulleres e literatura para homes?

Quizais haxa xente que pense que isto xa non existe, que é cousa do pasado, pero non é tal. As nenas cando comezan a ler poñenselle nas mans contos de princesas, de rapazas con superpoderes, con amigas que corren aventuras todas elas recargadas con demasiados rasgos de muller adulta, co que sen querelo se van identificando; mentres aos nenos se lles facilitan libros de aventuras, historias cheas de piratas, detectives, ou da pandilla de amigos que demostran o compañeirismo polos outros para salvarse, pero representados por nenos que non deixan nunca de ser nenos. Realmente é necesaria este diferencia?

Cando medramos e gozamos da liberdade para escoller as historias que caerán nas nosas mans, o noso pasado literario pode xogarnos unha mala pasada e seguir unha senda que é máis do mesmo. Os estereotipos marcados lévannos a escoller a certos autores ou autoras en detrimento doutros/as porque sabemos os temas que van tratar, pero por que seguimos a pensar que hai literatura de mulleres para mulleres e literatura de homes para todo o mundo? Un home non pode disfrutar lendo un libro dunha escritora? son todos os personaxes das novelas feitas por mulleres femininos?

Creo que hai que provocar o cambio... comecemos por nós mesmos!

Mulleres e lesbianas

     Na miña perticular busca de Lilith neste tempo tan confuso non podo deixar de facer referencias ás mulleres lesbianas que teñen que loitar día a día contra a dobre discriminación que supón ser muller e ser lesbiana, nun mundo de homes. Elas son as particulares Liliths desde século XXI no que non se queren seguir somentendo a ningún home, nin aceptar matrimonios de conveniencia, nin ter que ver relegadas ás súas vidas a unha existencia de soidade só porque non encaixan nos patróns imperantes.

     O recoñecemento que teñen as lesbianas está a facerse. Foron antes moitos gais os que levantaron a voz para que a sociedade soubera deles e así comezar unha loita por uns dereitos que lles pertencen. Al lesbianas, en cambio, por ser  mulleres, tiveron que loitar moito antes por facerse ver e valer como mulleres, buscar cal era o seu sitio, poñer sobre á mesa os seus sentimentos, vivir segundo sentían e atopar a outras mulleres que estiveran no seu mesmo caso para demostrar que non se trataba dun caso raro, senón que eran moitas máis, e que querían que as cousas cambiaran.  Tiveron que autodenominarse de moitas maneiras antes de que chegara á nosa sociedade a palabra "lesbiana",e tiveron que experimentar cunha sexualidade que se lles supoñía que non existía, xa que ata fai ben pouco os seres sexuais eran os homes, para o resto do mundo as mulleres non sentían ningún tipo de desexo.

     Hoxe en día aínda hai moitas barreiras que derrubar, entre elas  a dos estereotipos feminino e masculino, a educación afectiva sexual, que só se explica desde unha perspectiva heterosexual; ou a utilización indiscriminada do corpo da muller para vender calquera producto nos medios de comunicación facendo da muller un puro obxecto de márketing e perpetuando deste xeito conducta maliciosas que impiden que as mulleres avancemos cara a igualdade.

Poemas en galego: Pilar Cibreiro

A MIÑA LINGUA

I

Falo coa miña lingua irada,
coa rabia da brétema nos ollos,
coas palabras-farrapos culpantes
de tanto ladroício, coas bágoas,
o ferro, o veneno, a auga turba,
a lama dos pozos sen peitoril nin dono,
a fereza dos cazadores doutrora
-os que amansaban falcós e miñatos-
coa fala dos saqueadores de eirexas,
a lingua maldita dos asasinos,
dos saltadores de camiños,
de tódolos bandoleiros sen perdón
e dos guerreiros mercenarios,
a fala muda dos pobres de pedir
e dos guerreiros mercenarios,
a fala muda dos pobres de pedir
e dos cás escorrestados da lareira.
Falo coa miña fala vagamunda,
cos berros das mulleres no parto,
coa voz de cada condenado deste mundo,
de cada exiliado da vida.


II

Falo a un tempo a fala doce dos amantes,
falo prós amantes máis que nada
e pra tódolos que, por causa do amor,
sofren e calan a súa desdita.
Falo a fala dos poetas que están mortos,
coas súas mellores palabras,
coa súa palabra esquencida falo,
coa voz amantiña dos irmaos benqueridos,
coa vella pregalla que levo escrita no sangue
desde hai tanto e que foi inocente un día.

Non é cuestión de cartos

     Pasa o tempo e as cousas seguen igual. Outro nadal e outra vez na cociña as nosas avoas e nais facéndose cargo de todo, mentres os demais membros da familia nos imos achegando a unha mesa perfectamente posta, con todo posto no seu sitio, á espera de comezar o festín.

     Hai unha morea de agasallos que se poden facer nestas datas, e para quen estea falto de ideas non ten máis que premer o botón de encendido da televisión para contemplar todo no que se pode gastar os cartos para intentar alegrar a esa persoa querida. Cartos-agasallos-felicidade. Parece ser este o único proceso nestas datas para achegarnos aos nosos seres queridos, cando non é certo, este debería ser o último, o primeiro podería ser calquera pequeno xesto que logre romper cunha rutina pesada que desde fai moito tempo cargamos as mulleres. Por que non agasallar con facer durante estes días a comida? Por que non facer turnos para limpar a casa e así liberalas deste traballo?Por que non sorprender as mulleres das nosas vidas cunha escapada a un sitio cercano, pero descoñecido? Por que non darlle unha aperta ou un bico cando non o espere? Por que non chamarlles guapas? Por que non?

     Son estas cousas e non as outras as que farán que algo comece a cambiar no noso entorno, non é cuestión de cartos, como nos queren facer crer, senón de vontade, de querer facer algo diferente, de poñerlle fin á discriminación, de querer a quen nos quere e facerllo ver. Se queremos, todo pode ser posible.

A voltas cos termos

     Hai moitas frontes abertas contra as mulleres, moitos ataques gratuítos que reducen o noso espazo vital só polo feito de ser mulleres, e tristemente sabemos que non vai cambiar se nós mesmas non cambiamos e nos facemos conscientes de cales son eses ataques e, chamándolles polo seu nome, buscamos a maneira de plantarlles cara. Unha das vías máis poderosas é o feminismo.

     Ser feminista é ser consciente de que este mundo é inxusto coas mulleres. Ser feminista é querer cambialo, e facelo desde o diálogo, a reflexión, o respecto e as ideas, polo que non sei o motivo que leva a que as novas xeracións lles teñan medo a este termo, e incluso traten de forma despectiva ás que se declaran feministas. O feminismo é diverso porque diversas somos as persoas que nos declaramos defensoras deste pensamento, hai quen pense que ser feminista é perigoso, pero nunca se escoitou tal cousa doutros movementos que se crearon para reivindicar o que lles pertencer por natureza, e neste caso as mulleres só queremos liberdade, nin máis nin menos.

     Segue a haber unha confusión dos termos e a xente que é contraria ao feminismo faino pola crenza de que as feministas se consideran superioes ao home, aos que consideran como inimigos históricos, cando esa definición corresponde có termo "hembrismo". Confusión estendida dunha maneira máis que maliciosa polos medios de comunicación, e que nos corresponde a todas e cada unha de nós desterrar os prezuíxos e chamarlle a cada cousa polo seu nome.